Historia szkoły we wsi Chruślanki Józefowskie

Po wyzwoleniu Lubelszczyzny spod okupacji hitlerowskiej, wieś Chruślanki Józefowskie przeżywała wiele trudności. Mimo to, w myśl zasady powszechności nauczania, przystąpiono do organizowania szkoły. Start był bardzo trudny. Brakowało lokalu, wyposażenia, niezbędnych pomocy dydaktycznych. Zajęcia lekcyjne odbywały się w prywatnych domach, zupełnie nieprzystosowanych do nauki; u państwa Siczków, Zdanowskich, Łyczków, Mytyków, Marków, Doleckich. Pomieszczenia były ciasne, ciemne i zimne. Zimą często zajęcia nie odbywały się ze względu na niskie temperatury w pomieszczeniach i brak opału. Brakowało pomocy dydaktycznych, ławek szkolnych. W takich warunkach pracowała pani Teodozja Chojecka i Jadwiga Nowakowska.

Oto jak wspomina tamte dni była kierowniczka  szkoły Teodozja Chojecka. „Zasadniczą potrzebą był budynek szkolny. Brakowało stałego lokalu do prowadzenia zajęć dydaktycznych. Nauka odbywała się w prywatnych domach - u państwa Siczków, Zdanowskich, Lyczków, Mytyków, Marków, Doleckich.

(Szkoła w Idalinie - absolwenci z 1945/46)

(Absolwenci 1943/44)

Zajęcia prowadzone były od rana do wieczora. Wynikało to z dużej liczby uczniów (około 240).

Warunki, w jakich przyszło mi pracować były bardzo ciężkie. Jedno lub dwuizbowe pomieszczenia, źle ogrzewane, ciemne, ciasne. Dlatego też zimą zajęcia nie odbywały się. Wyposażenie klas było bardzo skromne - ławki dwuosobowe, stół dla nauczyciela, szafa na dokumenty szkolne.

Pomoce dydaktyczne stanowiła jedna mapa geograficzna, „Płomyki”, „Świerszczyki” oraz „Ster” – miesięcznik do nauki języka polskiego.

Ja dysponowałam programem nauczania i kilkoma podręcznikami. Mieszkańcy wsi Chruślanki I Idalin byli prostymi ludźmi, ale doskonale rozumieli potrzeby oświatowe tej miejscowości. Chętnie posyłali swoje dzieci do szkoły. Sami po trudach ciężkiej pracy późną jesienią czytali książki. Pożyczali je od znajomych bądź ze szkoły. Księgozbiór, jaki posiadałam był starannie przechowywany przez okres okupacji. Zebrany dzięki moim zabiegom.

Prowadziłam korespondencję z Gustawem Morcinkiem, Ewą Szelburg – Zarembiną. Od nich otrzymałam najwięcej pozycji. Reszta była kupiona okazyjnie. "

Ta trudna sytuacja lokalowa trwała do 1958 roku. Wtedy to społeczeństwo wsi Idalin wielkim wysiłkiem społecznym wybudowało dom z przeznaczeniem na szkołę. Budynek przerobiono ze starej plebanii w Boiskach, obmurowano cegłą, wewnątrz wytynkowano, część wybito płytami i zaopatrzono w piece hermetyczne. W maju 1959 roku przeniesiono ławki z kilku prywatnych lokali szkolnych. W budynku o powierzchni 90 m² mieściło się cztery sale lekcyjne, pokój nauczycielski, korytarz. Zatrudniono 5 nauczycieli. Kierownictwo szkoły objęła Jadwiga Nowakowska. Uczęszczała tu młodzież obu wsi – Chruślanek Józefowskich i Idalina.  

Budynek spełniał funkcje placówki oświatowej tylko przez 4 lata. Nasilający się wyż demograficzny zmuszał do nowych rozwiązań. Wielkie zaangażowanie społeczne oraz sprzyjająca chwila w oświacie lat 60-tych sprawiły, że zrodziła się myśl budowy nowej szkoły. Rozpoczęto więc starania by powstał taki budynek. Sprawa lokalizacji szkoły wywołała wśród społeczności obu wsi wiele kontrowersji. W wyniku rozmów i dyskusji znaleziono w końcu rozwiązanie kompromisowe. Według niego budynek został usytuowany w centrum obwodu szkolnego, na wygonie gromadzkim położonym we wsi Chruślanki Józefowskie.

Zanim przystąpiono do budowy powołano we wsi Społeczny Komitet Budowy Szkoły. Jego członkowie to: były sołtys Henryk Chojecki, Przemysław Zarębski, Leon Marszałek, Bolesław Jakubas, Lucjan Pietrzyk,

Następnym posunięciem było wykonanie wykopów i zalanie fundamentów. Na ten cel każdy z gospodarzy miał obowiązek dowieźć 1m³ kamienia. Brakowało funduszy więc zarządzono wiejską składkę na zakup cementu, cegły, wapna oraz na wynagrodzenie dla kierownika budowy Edmunda Chyły. Wszystkie materiały zwożono końmi w czynie społecznym. Należy dodać, że drogi były piaszczyste, a jedyną siłą pociągową był koń. Zgromadzonych materiałów wystarczyło tylko na wybudowanie ścian do wysokości okien. Mieszkańców wsi nie było stać na dalszą fundację.

Społeczny Komitet Budowy Szkoły podjął starania o dofinansowanie tej inwestycji w Ministerstwie Oświaty w Warszawie. Próba spotkała się z aprobatą. Skierowano tu odpowiednią grupę fachowców oraz środki finansowe na prace wykończeniowe. Budowa trwała 2 lata.

We wrześniu 1963 roku budynek zaczął pełnić należytą funkcję. Kierownictwo objął Ferdynand Mikołajewicz. W budynku o powierzchni 520 m² mieściły się 4 sale lekcyjne, pokój nauczycielski, korytarz i podręczny magazyn pracowników obsługi. Piętro zajmowała klasopracownia techniki i dwa mieszkania dla nauczycieli o powierzchni 96m².  

Dalsza potrzeba rozbudowy i remontu budynku szkoły zauważona była już w roku 1969. Wtedy to zostało opracowane orzeczenie techniczne budynku o możliwości rozbudowy poziomej – sali gimnastycznej. Jednak Kuratorium Oświaty i lokalne władze samorządowe nie były zainteresowane naszymi potrzebami i spychały je na dalszy plan.

W roku 1971 dyrektorem szkoły został Kazimierz Kopyciński. Dyrektor szkoły, nauczyciele, rodzice i mieszkańcy wsi  w dalszym ciągu starali się, by stworzyć lepsze warunki do nauki, aby placówka mogła prawidłowo funkcjonować. Przy zaangażowaniu sił społeczeństwa wzniesiony został budynek gospodarczy o pow. 90m² , pomalowane sale lekcyjne, pomieszczenia wewnątrz budynku, elewacja zewnętrzna jak również remontowany dach na budynku.

Od 1994 roku funkcję dyrektora szkoły pełni Grażyna Prokopiak (do chwili obecnej). Pani dyrektor z niezwykłym zaangażowaniem przystępuje do pracy. Pierwszą inwestycją w 1994r była budowa boiska sportowego. Społeczeństwo chętnie przystąpiło do działania. Rodzice pomagali przy oczyszczaniu placu z drzew i krzewów, wyrównywaniu terenu, nawożeniu torfu, uprawie ziemi, wysiewie trawy, czy budowie bieżni, boiska do koszykówki, siatkówki oraz piłki nożnej. Aby uprzyjemnić pobyt w szkole dzieciom przedszkolnym urządzony został plac wyposażony w sprzęt jordanowski.

Kolejną inwestycją była adaptacja lokalu mieszkaniowego na cele szkolne. Zakupiono niezbędne wyposażenie i urządzono salę dla oddziału przedszkolnego i bibliotekę szkolną.

Prace jakie zostały wykonane na rzecz szkoły częściowo polepszyły warunki pracy i nauki. Mimo to istniała nadal potrzeba pilnej modernizacji budynku szkoły. Z myślą o niej w roku 1998 opracowana została dokumentacja na remont szkoły.

W sierpniu 1998r.przeprowadona została modernizacja budynku szkoły w ramach, której wykonano następujące prace mające na celu poprawę bazy materialno - technicznej szkoły:

-         instalacja centralnego ogrzewania wraz z instalacją zbiorników na gaz płynny,

-         adaptacja pomieszczenia w istniejącym budynku na kotłownię C.O.

-         korytarz łączący parter z piętrem i salą komputerową,

-         budowa łazienek i założenie sieci wodnokanalizacyjnej,

-         wyremontowanie okien oraz wymiana drzwi,

-         uzupełnienie ubytków w podłogach po rozbiórce piecyków węglowych,

-         przeprowadzenie malowania okien, podłóg i ścian wewnątrz budynku.  

Wykonanie tych prac zawdzięczać należy organowi prowadzącemu szkołę - Gminie Józefów, oraz rodzicom, którzy energicznie z entuzjazmem i wielkim zaangażowaniem emocjonalnym przystąpili do prac związanych z modernizacją budynku szkoły.

W następnym roku dzięki zaangażowaniu rodziców wykonane zostało ogrodzenie budynku szkoły, remont bramy, okratowanie okien i drzwi w jednej sali lekcyjnej, położone zostały płytki ścienne i podłogowe w sanitariatach i kuchni oraz ogród przed budynkiem szkoły. Dalsza poprawa bazy szkolnej nastąpiła w roku 2000.  

Utworzona została pracownia komputerowa wyposażona w 3 komputery
(z dostępem do Internetu) i drukarkę - zakupione przez Radę Rodziców.  

Nastąpiła również adaptacja mieszkania służbowego na pomieszczenia administracyjno- biurowe. (pokój nauczycielski, gabinet dyrektorski, biblioteka szkolna).

Szkoła otwiera się również na potrzeby środowiska - wynajęto na zasadzie użyczenia jedno pomieszczenie GOKiS w Józefowie z przeznaczeniem na bibliotekę publiczną.

Reforma oświaty wdrażana od września 1999r. niesie ze sobą wiele zmian i zagrożeń. Powyższe dotyczy nie tylko reformy programowej, polegającej na zmianach w treściach kształcenia, lecz przede wszystkim reformy strukturalnej, objawiającej się w powstawaniu nowego typu szkół i konieczności likwidacji placówek już istniejących. Proces tworzenia gimnazjów postawił pod znakiem zapytania istnienie małych, wiejskich szkół.

Wydawało się więc, że z dniem 01 września 2000r. Szkoła Podstawowa w Chruślankach Józefowskich przestanie działać. Jednak ze względu na protesty rodziców odroczono zamknięcie Szkoły. W lutym MEN ogłosił program Mała Szkoła. Umożliwia on w miejsce zlikwidowanej szkoły samorządowej utworzenie szkoły publicznej prowadzonej przez osobę fizyczną lub prawną.

W listopadzie 2000r. Rada Gminy Józefów po raz drugi podejmuje uchwałę o zamiarze likwidacji placówki. Wiedzieliśmy, że tym razem nie pomogą żadne argumenty. Dorobek mieszkańców i dorobek nauczycieli nie przemówi do radnych.

Ratunkiem dla nas stał się program Mała Szkoła.

Rozpoczęliśmy jego realizację tak szybko, jak to było możliwe. Zarejestrowaliśmy Stowarzyszenie na rzecz Ekorozwoju Wsi Chruślanki J. i Idalin. Nawiązaliśmy ścisły kontakt z Centrum Inicjatyw Oświatowych w Warszawie i szkołami działającymi w oparciu o ten program

Obecnie szkoła funkcjonuje nadal jako Publiczna Szkoła Podstawowa prowadzona przez Stowarzyszenie Na Rzecz Ekorozwoju Wsi Chruślanki J. i Idalin

Wszyscy usiłują poprawiać w dalszym ciągu sytuację szkoły. Towarzyszy przy tym twardy budżet, ale również oczekiwanie i potrzeby uczniów, rodziców  i nauczycieli. Nie można zniszczyć przeszłości i tradycji, ale również teraźniejszości i przyszłości. Społeczeństwo wsi Chruślanek i Idalina jest silnie związane ze swoją szkołą. W trosce o dobro dziecka szukać będzie różnych sposobów pozyskiwania środków na realizację zadań swojej placówki.

Funkcję dyrektora w historii szkoły pełnili:

Grono Pedagogiczne:

Grażyna Prokopiak -dyrektor szkoły, nauczyciel matematyki;
Beata Michalec - katecheta;
Joanna Ciempiel - nauczyciel języka polskiego;
Dorota Dąbek – nauczyciel plastyki ;
Grażyna Iwanicka - Drozd – bibliotekarz;
Jolanta Iracka – nauczyciel nauczania zintegrowanego;
Anna Kazanowska – nauczyciel techniki i informatyki;
Ewa  Niewiadomska– nauczyciel języka angielskiego;
Justyna Kamela – nauczyciel przyrody;
Joanna Rozmus – nauczyciel wych – fizycznego i nauczania zintegrowanego;
Aneta Prokopiak - nauczyciel wychowania przedszkolnego;
Anna Mikos - nauczyciel muzyki i religii;
Katarzyna Śliwka - nauczyciel historii i nauczania zintegrowanego;

Pracownicy administracji i obsługi :

Aneta Żelazna
Halina Buława
Janusz Rozmus